Het leek er vorig seizoen eventjes op dat Milan zich voor het eerst sinds het seizoen 2013-14 voor de Champions League zou kwalificeren. Op de laatste speeldag vonden de Rossoneri zichzelf zelfs nog eventjes terug op de vierde plek, waarmee CL-voetbal veilig zou worden gesteld. Het liep echter allemaal net iets anders. Milan won haar eigen uitduel bij SPAL weliswaar, maar concurrenten Atalanta en Inter draaiden hun eigen resultaten om en morsten ook geen punten. Milan werd vijfde, liep de extra miljoenen mis en weigerde vervolgens om in de Europa League uit te komen. Desondanks lijkt door de Chinese chaos aan de rood-zwarte kant eindelijk een beetje opgeruimd, waardoor de Rossoneri (voor de zoveelste keer) een schone start lijken te kunnen maken. En dat onder de hoede van een Amerikaanse investeringsmaatschappij, met een kersvers sportief directeur Paolo Maldini aan het roer en met een nieuwe trainer langs de lijn.

Lazio heeft redelijk onopgemerkt een hele goede transferzomer gedraaid. Met het halen van Jony en Lazzari is het gebrek aan breedte op de flanken geadresseerd en aanwinst Vavro moet de immer stuntelende Wallace en Bastos een heel seizoen uit de basis zien te houden. Hoewel het afwachten is hoe de drie genoemde aankopen zich ontwikkelen, is het de verwachting dat het stel zich snel in de beste elf van trainer Simone Inzaghi zal knokken. Hetgeen maakt de Lazio een kanshebber om het aankomende seizoen vierde te worden en zich op die manier voor de Champions League te kwalificeren.

Net als Atalanta begint Torino aankomend seizoen met nagenoeg dezelfde selectie als vorig jaar. De vechtmachine van trainer Walter Mazzarri eindigde destijds op een heel erg knappe zevende plek, maakte het in het eigen Stadio Olimpico eigenlijk alle topploegen enorm lastig en kwalificeerde zich – weliswaar door de uitsluiting van Milan, maar goed – voor de Europa League. Ik denk dat Toro het kunstje aankomend seizoen kan herhalen.

Na de derde plek en daarmee de Champions League-kwalificatie van vorig seizoen vrees ik dat dit jaar alleen maar kan tegenvallen voor Atalanta. Hoewel de selectie van vorig seizoen min of meer intact bleef – het raakte alleen Gianluca Mancini kwijt aan Roma – en trainer Gian Piero Gasperini de club trouw zwoor, denk ik niet dat de selectie breed genoeg is om zowel op Europees gebied als in de Serie A goed te presteren. Tel daarbij op dat de concurrentie zich stevig heeft versterkt en ik niet erg enthousiast wordt van het halen van Martin Skrtel en Luis Muriel en ik zet Atalanta op een achtste plek.

Ook anno 2019 is het fenomeen Sassuolo nog steeds een enorm interessant fenomeen. Met Giorgio Squinzi wordt de club geleid door een enorm succesvolle Italiaanse zakenman. Squinzi is een fanatiek aanhanger van Milan en heeft een foto op zijn werkkamer hangen van iedere keer dat Sassuolo de afgelopen seizoen van Inter – de aartsrivaal van Milan – heeft weten te winnen. Het schijnt dat er geen plek op de muur meer over is. Squinzi is een begenadigd zakenman en het is hem gelukt om van Sassuolo binnen een paar seizoen een redelijk stabiele middenmoter in de Serie A is. Opvallend, want tot het seizoen 2012-13 waren de Neroverdi nooit op het hoogste niveau actief.

Het afgelopen seizoen was er voor Fiorentina een om snel te vergeten. De jaargang werd gekenmerkt door supportersprotesten, slecht voetbal en een teleurstellende zestiende plek op de eindranglijst. De Viola wonnen geen enkele van de laatste veertien competitiewedstrijden. Reden genoeg om veel veranderingen door te voeren. Allereest deden de gebroeders Della Valle na lang gesteggel – en tot tevredenheid van de fanatieke aanhang - afstand van de club. Uiteindelijk werd Fiorentina verkocht aan de hyperambitieuze Rocco Commisso. De Amerikaan voerde direct een paar interessante veranderingen door.

Het afgelopen seizoen van Bologna werd gered door het ontslag van manager Pippo Inzaghi. Na de aanstelling van Sinisa Mihajlovic veranderde het eigen Stadio Renato Dall’Ara in een heus fort en klommen de Rossoblu uit de degradatiezone naar een uiteindelijke tiende plek op de ranglijst. Absolute hoogtepunten: de overwinningen op Inter (0-1) en Napoli (3-2). Mijn verwachting is dat Bologna ook aankomend seizoen gaat strijden om heen plek in het linkerrijtje.

Cagliari is een van de ploegen waar ik het aankomende seizoen het meest benieuwd naar ben. De Sardijnen verloren met Niccolo Barella – de zelfopgeleide speler ging naar Inter - weliswaar hun absolute sterspeler, toch ging het middenveld er kwalitatief enorm op vooruit.

Afgelopen seizoen ontliep Genoa pas op de laatste speeldag degradatie naar de Serie B. Met enkel nog een uitduel bij Fiorentina op het programma vond de middelmatige selectie zichzelf zelfs onder de streep terug. Het was aan een eigen salonremise en een nederlaag van Empoli bij Inter te danken dat de negenvoudig kampioen van Italië ook aankomend seizoen op het hoogste niveau actief is. Bij Genoa is er afgelopen zomer hard aan gewerkt eenzelfde scenario aankomend seizoen te voorkomen.

Hoewel men bij Sampdoria droomt van Europa League-voetbal, lijkt de kans klein dat de Blucerchiati dat aankomend seizoen via de competitie gaan bereiken. Waar de concurrentie zich deze zomermaanden redelijk stevig heeft versterkt, is Sampdoria er namelijk enkel op achteruit gegaan.

Tot iets minder dan zeven jaar geleden was Udinese een van de meest interessante ploegen van de Serie A. Het scoutingssysteem van eigenaar Giampaolo Pozzo – ook de baas bij Granada en Watford – was enorm wijdverbreid en toverde jaarlijks voetbalpareltjes uit alle krochten van de voetbalwereld. Van Samir Handanovic tot Alexis Sanchez en van Piotr Zielinski tot Mehdi Benatia. Allen speelden meerdere seizoenen voor de Bianconeri. Aangevuld met enkele Italiaanse subtoppers als Antonio Di Natale en Fabio Quagliarella streed Udinese jaarlijks voor Europees voetbal.

Na jaren afwezigheid keerde Parma vorig seizoen terug in de Serie A. Met uitstekende manager Roberto D’Aversa aan het roer waren de Crociati de eerste helft van de jaargang heel erg sterk, waarbij vooral de kracht om op de counter toe te slaan opviel. Belangrijke spil in die speelstijl was Gervinho, die bij Parma aan zijn derde jeugd bezig lijkt. Ondanks de prima cijfers van Gervinho (11 doelpunten en 3 assists) stortte Parma in de tweede seizoenshelft echter in, waardoor het uiteindelijk maar drie punten boven de gevreesde degradatiestreep eindigde.